Throwback Recensie - Hidalgo
Deze eerste week van maart keren we nogmaals terug naar het jaar 2004. Een jaar na zijn succesvolle rol als Aragorn in The Lord Of The Rings trilogie, was acteur Viggo Mortensen al opnieuw te zien in een film die hem nogmaals op een paard zag zitten. Hidalgo was geschreven door John Fusco (Spirit, Marco Polo) en geregisseerd door Joe Johnston (Jumanji, Captain America: The First Avenger) en bracht het verhaal van Frank Hopkins. In 1890 reizen Hopkins, een aan de grond geraakte cowboy, en zijn paard Hidalgo naar het Arabische schiereiland voor een dodelijke paardenrace doorheen de woestijn. Hoewel Frank Hopkins echt heeft bestaan, zijn de meeste verhalen rond hem, en dus ook de gebeurtenissen in de film, grotendeels fictie, verzonnen door Hopkins zelf.
Als jonge Lord Of The Rings fan, en dan vooral als fan van Viggo Mortensen's Aragorn, was Hidalgo een unieke ervaring. Om je idool in zo'n spannende en intrigerende film te zien was fantastisch. Wat het voor mij nog specialer maakte, was de connectie met de Arabische cultuur. Op dat moment in mijn leven woonde ik nog in Caïro, de hoofdstad van Egypte. Om dan zo'n verhaal te zien, in een wereld die mij bekend voorkwam, deed mijn mond als kind openvallen. Nu herinner ik mij vooral het gevoel van de film. De spanning en de verwondering van de prachtige Arabische cultuur en de beeldschone landschappen, zal ik niet snel vergeten. Het plezante is dat ik deze gevoelens nog altijd heb bij het zien van Hidalgo. Het behoort tot een periode van epische film waarbij landschappen en culturen een belangrijke rol speelden, met als goed voorbeeld Master and Commander, een prachtige en spannende film met de zee als een meedogenloos personage.
De culturele elementen zijn zeker mijn favoriete aspect van de film en er werd goed werk geleverd om dit goed uit te voeren. Het is natuurlijk niet perfect. Zeker in 2004 bestaan er nog altijd vooroordelen, maar het is tenminste beter dan vroeger met een film als Cleopatra waarin elke rol door een blanke amerikaan wordt gespeeld. Ik ben wel heel blij dat er Native American en Arabische acteurs gecast werden voor deze film. Combineer dit met het feit dat deze personages ook effectief hun eigen taal spraken, en je krijgt een film die direct veel beter en authentieker aanvoelt. Omar Sharif geeft bijvoorbeeld een prachtige performance als Sheikh Riyadh. Een arabier wordt tegenwoordig voornamelijk als terrorist afgebeeld, maar de producenten behandelen de cultuur hier nog met een zeker respect. Het doet mij denken aan Kingdom of Heaven waar de Arabieren geen barbaren zijn maar gelijken toevallig aan de andere kant van het conflict. Dit warmt mijn hart want dit is hoe ik de cultuur zie. Vriendelijke, warme mensen met hun eigen cultuur en gebruiken waarbij niet zoals in elke andere maatschappij goede en slechte mensen te vinden zijn.
Het blijft natuurlijk nog altijd een zeer Amerika-centrische film. Hopkins was van origine half -Europees en half Native American, dus de casting in de vorm van een Deen was niet ideaal. Nochtans is het voor mij geen groot probleem aangezien Hopkins er vrij Europees uitzag én Mortensen toch vrij veel respect toonde voor de cultuur. Wat mij wel opviel was, was het white-savior complex waaraan Hidalgo toch een beetje leid. Een Amerikaan gaat zo maar eens naar het Arabische schiereiland om een race door de woestijn te winnen, en tegelijkertijd een conflict te helpen uitdoven en de harten van de lokalen te winnen. Het voelt een beetje verkeerd aan. Hetzelfde gevoel heb ik ook altijd bij The Last Samurai. Wat deze film met elkaar gemeen hebben, is dat ik ze nog altijd fantastisch en beeldschoon vindt. Je moet deze visie altijd wel in gedachten houden, maar dat maakt de films er niet slechter op. Ze vertonen nog altijd een zeer veel respect voor de cultuur waarin ze zich begeven.
Veel lof moet dan ook gegeven worden aan cinematograaf Shelly Johnson (Captain America: First Avenger). Hij weet in de verschillende locaties in Amerika én het Arabische schiereiland vele prachtige beelden te schieten. Deze prachtige beelden worden perfect versterkt door de muziek van James Newton Howard (Batman Begins, The Hunger Games). ook de productie zelf is prachtig, zeker omdat er ook een Arabische producer aanwezig was. Wat je wel nu en dan opmerkt, is dat de CGI niet altijd even mooi aansluit. De overmaat aan echte beelden compenseren gelukkig de nu en dan mindere visuele effecten.
Vele mensen zien Hidalgo als een iets te volle film. Ik ben het daar niet direct mee eens. De film vloeit vlot, en ondanks het white-savior complex blijft Hidalgo intrigerend en spannend. Het subplot van de film was precies eerder een bijzaak, maar omdat het verhaal met Mortensen's Hopkins en Hidalgo je zo meeneemt, kan ik dat gerust over het hoofd zien. Hidalgo is zeker geen perfecte film. De structuur kon beter en zoals ik zei, het subplot is vrij onzichtbaar. Voor mij is het vooral een film die ze niet echt meer maken, een film die je transporteert naar een andere plaats en tijd. Het heeft ook een zeer typische soundtrack voor de jaren 2000 die je nu niet echt meer hoort. Misschien is Hidalgo grotendeels nostalgie maar daar kan ik mee leven.