Coco - Non-Spoiler Review

Ondanks zijn familie's ongelooflijke generatie-lange ban op muziek, droomt Miguel (Anthony Gonzalez) ervan om een begaafd muzikant te worden zoals zijn idool Ernesto de la Cruz (Benjamin Bratt). Wanhopig om zijn talent te tonen, vindt Miguel zichzelf in het beeldschoon en kleurrijk Land van de Dood na een mysterieuze kettingreactie van gebeurtenissen. Onderweg ontmoet hij charmante trickster Hector (Gael Garcia Bernal) en samen vertrekken ze op een avontuurlijke tocht om het echte verhaal achter Miguel's familiegeschiedenis te ontcijferen.  Ik heb altijd wel gehouden van een goede animatiefilm, zoals waarschijnlijk de meesten sinds hun jeugd, maar met muzikale animatiefilms heb ik het altijd moeilijk gehad. Frozen of  Moana waren dan ook niet mijn favoriete films toen deze uitkwamen maar ik heb ze leren appreciëren. Met Coco had ik bijna hetzelfde gevoel. Ik wist dat het een film was die draaide rond muziek wat mij al zorgen maakte of ik hem wel goed zou vinden. Kijken ging ik de film wel doen want de receptie en enthousiasme rond te film waren zo groot in Amerika dat mijn interesse gewekt was. Sinds het begin heeft Disney en later samen met Pixar, sprookjes en verhalen voor kinderen, en vaak ook volwassenen, vertelt via animatie. In het begin waren het vooral de Europese sprookjes die aan bod kwamen maar sinds enkele jaren is de studio beginnen diversifiëren om verhalen van over de hele wereld te vertellen. Moana was een eerste aanzet waarin een Polynesisch verhaal vertelt werd en nu gaat Pixar verder met een film dat zich afspeelt tijdens het bekende feest Dia de los Muertos.Aan het einde heeft Pixar een meesterwerk afgeleverd. De animatie is zo mooi, kleurrijk en vol details dat je er uren naar zou kunnen kijken en je geen seconde zou vervelen. De kleurrijkheid van Dia de los Muertos wordt zo goed vertaalt. Zeker de wereld van de doden is een fantasierijke plaats. Het aspect dat de film echt geniaal maakt is de manier waarop het leven en de familie in Mexico wordt weergegeven. Al hebben wij hier in Europa geen ervaring mee, is verhaal en de personages zo goed gemaakt dat het echt aanvoelt en je direct aangrijpt. Hoewel het een cultuur is die misschien ver ons verwijderd is, voelt het direct als thuis. In Amerika hoor je vooral veel mensen van Mexicaanse origine zeggen hoe emotioneel het was de cultuur en de familie zo waarheidsgetrouw te zien afgebeeld. Tijdens productie werd dan ook één van de schrijvers ,Adrian Molina, die van Mexicaanse afkomst is, erbij gehaald om regisseur Lee Unkrich te assisteren om die originele toon te kunnen geven Het realistische gevoel wordt dan ook versterkt door fantastisch stemmenwerk. De acteerprestaties trekken het familiale gevoel van de film over de streep. Veel van de sterkte en emotionaliteit van de film hangt af van de prestatie van de jonge acteur Anthony Gonzalez die Miguel een kloppend hart weet te geven. In zijn eerste grote rol weet hij al direct een hele film te domineren met zijn meelevende vertolking. En hoewel alle familieleden eigenlijk maar kleine rollen hebben ten opzichte van Miguel maar zonder deze geloofwaardige vertolkingen zou het familiale aspect ook helemaal uit elkaar gevallen zijn. De personages van Hector en Ernesto, gespeeld door respectievelijk Gael Garcia Bernal en Benjamin Bratt, zijn dan weer zo goed geschreven dat ze zo veel meer zijn dan je origineel denkt. De film heeft dan ook een gigantische character development gedurende het verhaal.Zoals ik eerder al aanhaalde ben ik geen al te grote fan van musicals maar deze productie gaf mij alles wat ik nodig had om van deze film te houden. De soundtrack maakt vaak de wereld en dat is hier zeker het geval. De muziek van Michael Giachioni is zo anders dan we in meeste films gewoon zijn zodat er direct een sfeer is geschept. Het musical aspect van de film wordt ook fantastisch aangepakt. Er zijn dan ook verschillende types musicals. Bepaalde musicals gebruiken bekende popsongs zoals de film Mama Mia. Deze film kunnen te gemaakt aanvoelen. Andere film gebruiken dan weer het klassieke musical aspect van gedachten of gesprekken te zingen zoals te zien is in Moana. In deze liedjes kan ik echter nooit inkomen. Hier wordt echter een combinatie gebruikt. De liedjes die gemaakt zijn voor de film, zijn bekende nummers in de wereld van de film. De personages zingen hun gedachten niet maar zingen enkel de popsongs van die wereld die zo gemaakt zijn dat ze perfect de artiest representeren maar ook de situatie in de film versterkt. De nummers staan zo goed dat ze op zich een divers album kunnen vormen.Het is niet te verbazen dat Coco in Mexico alle records heeft gebroken. De film is spannend en emotioneel tegelijkertijd. Zelf kon ik het niet laten om enkele tranen te laten op het einde van de film. Coco is dan ook niet enkel voor kinderen maar ook voor volwassenen omdat het verhaal zo krachtig is.